Dagboek zaterdag 13 juli 2024

13-7-2024

Er werd me gevraagd of ik een woordenboek opgegeten had? Nee, ik heb jaren mijn columns in een Jip en Janneke taal geschreven, begrijpelijk voor iedere duivencoach. Het nadeel daarvan was dat enkelen de schrijfstijl en de schrijver op de zelfde manier beoordeelden , nu schrijf ik eerst mijn columns of andere informatie die ik deel en laat die controleren op spelling en laat er wat mooiere woorden tussen plaatsen ( Petra kan dat als de beste) dus de columns zijn tegenwoordig van ons samen. De meeste liefhebbers hielden wel van die Jip en Janneke taal, de schrijfstijl van mister Positivo die reeds in 1987 mijn handelsmerk werd. Maar het had ook nadelen : mensen lezen wel maar zien het gezicht van de schrijver er niet bij. Als ik sarcastisch schreef of met een kwinkslag had ik een smile op mijn gezicht. Als de heer AS weer de letters GJB gebruikte was het altijd met een zweem van bespotting , een foto die ik maakte dat ik in het stro lag bij de jonge duiven plaatste hij bij weer zo een negatief bericht met de tekst /of in de trant van dom, niet serieus nemen , kijk maar naar de foto. Dat de foto was gemaakt voor een publicatie betreffende kinderen en omgaan met je duiven, dat stond er niet bij , nee op zijn Schaerlaeckens wordt je voor gek versleten. Ook mijn 1 April grapjes zal ik niet meer op mijn manier doen, de laatste was dat ik met een luchtbuks zonder veer (dus kapot) op een stoel zit tussen de jongen die net buiten komen , ik kreeg daar toch een klachten over en het koste mijn deelname aan de sectie spelplezier en sportbeleving. Eén van de twee leden van die sectie zei het zo: “ Als Beute er in komt ga ik er uit” niet echt een voorbeeld van spelvreugde en sportbeleving. Maar daar hoef ik me nu niet meer druk om te maken . Hieronder een column die enkele maanden geleden maakte en ook door Petra is bijgesteld .

De Schaduwzijde van de Duivensport: Jaloezie en Erkenning

De duivensport, een hobby die vaak gepaard gaat met passie en toewijding, kent een duistere kant die te maken heeft met jaloezie en erkenning. Dit fenomeen is vooral zichtbaar in de dynamiek tussen werkende duivenhouders en professionele spelers, of liefhebbers die door hun financiële situatie een voorsprong hebben.

Voor de werkende spelers is het een uitdaging om naast hun reguliere baan tijd en middelen vrij te maken voor hun geliefde sport. Met een bescheiden aantal van bijvoorbeeld 50 duiven, waarvan er wekelijks 20 aan wedstrijden kunnen deelnemen, halen zij hun voldoening uit iedere behaalde prestatie. Daarentegen zien zij hun professionele tegenhangers, vaak gepensioneerd of financieel welgesteld, met honderden duiven en een aanzienlijk hogere inzet op de wedstrijden. Deze profs zijn ooit ook bescheiden begonnen, maar hebben door een combinatie van succes, geluk en inzicht hun hobby kunnen omzetten in een voltijdse bezigheid.

Het is hier waar de jaloezie een rol begint te spelen. De werkende duivenhouders zien de successen van de profs en voelen zich benadeeld door hun eigen beperkingen. De dagelijkse strijd om werk en hobby te combineren zorgt ervoor dat de prestatiekloof groter lijkt dan hij misschien is. Hierdoor wordt het moeilijk om de profs te feliciteren met hun prestaties, zelfs als deze door jaren van hard werk zijn bereikt.

Psychologisch gezien speelt hier een gevoel van onrechtvaardigheid en een menselijke neiging tot afgunst een rol. Wanneer iemand excelleert in een gedeelde passie, vooral door hard werk en toewijding, roept dat vaak een gevoel van minderwaardigheid en frustratie op bij degenen die niet hetzelfde niveau kunnen bereiken. Dit leidt tot een sociale afstand, waarbij de succesvolle speler ondanks zijn bijdrage aan de club en zijn gulle giften van nazaten van zijn beste duiven, geïsoleerd raakt.

De profs in de duivensport schenken vaak nazaten van hun beste duiven aan clubgenoten en doen veel voor hun vereniging. Toch blijft de erkenning uit. Zelfs als deze nazaten tot mooie prestaties leiden, wordt er weinig over gesproken. Het lijkt alsof de sportieve successen van anderen minder waard zijn wanneer ze voortkomen uit de goedheid van een ander.

Het trieste gevolg is dat deze professionele spelers, ondanks hun bijdragen, vaak alleen staan binnen hun eigen club. De menselijke psyche waardeert successen minder wanneer ze gepaard gaan met een gevoel van competitie en rivaliteit. Hierdoor worden spelers die minder goed presteren soms meer geliefd, omdat hun aanwezigheid minder als een bedreiging wordt ervaren.

De duivensport is daarmee een treffend voorbeeld van hoe succes en jaloezie hand in hand kunnen gaan, en hoe moeilijk het kan zijn om waardering te tonen voor hen die door hard werk en passie uitblinken. Het zou goed zijn als er meer bewustwording komt over deze dynamiek, zodat er ruimte ontstaat voor wederzijdse erkenning en respect binnen de sport. Want uiteindelijk zijn we allemaal verbonden door dezelfde liefde voor de duiven.

Terug