Dagboek woensdag 16 juli 2025

16-7-2025

Peppie, deel 2 — Van bijduif tot buurtdier

Sinds zijn legendarische uitstapje naar Gorredijk is Peppie niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Hij is inmiddels geen gewone hokbewoner meer — nee, Peppie is een persoonlijkheid geworden. De duif waar zelfs de postbode naar vraagt. “Is dat ‘m?” zei hij laatst, toen Peppie vanaf het hok met een scheef kopje naar hem zat te kijken. “Die gekke zwarte met die lange vleugels?”

Dat is 'm ja.

Peppie doet nog steeds alsof hij een postduif is. Iedere ochtend is hij als eerste in de lucht, al snijdt hij bochten waar de rest strak doorvliegt. Hij vliegt alsof hij met één voet op de rem staat — of op zoek is naar iets wat hij zelf ook niet precies weet. Maar stoppen? Ho maar.

En het mooiste is: hij hoort er gewoon bij.

Waar vroeger de andere duiven hem wat meewarig aankeken — wat wil die rare half-kunstdweil nou? — is Peppie nu volledig opgenomen in de groep. Hij landt op hetzelfde plankje, eet uit dezelfde voerbak, en wie hem wil wegjagen krijgt een stevige kopstoot retour. Ja, Peppie heeft z’n plek bevochten. Niet op snelheid of klasse, maar op karakter.

Toch is hij niet altijd op het hok.

Want Peppie heeft inmiddels een tweede leven opgebouwd in de buurt. Hij wordt gesignaleerd op het schuurtje van de buren, op de dakgoot van de school, en zelfs op de koplamp van de auto van  DHL— met uitwerpselen als handtekening. Waar andere duiven trouw rondjes blijven draaien, leeft Peppie op eigen vleugels.

Een vrije geest in veren.

Laatst vonden we hem slapend in het stro van de speeltuin tussen de wedstrijd jongen. Daar lag hij, languit, de kop in de veren, alsof hij net een internationale vlucht had afgelegd. En toen ik hem oppakte en zachtjes “kom, Peppie” zei, keek hij me aan alsof hij wilde zeggen: Was je me kwijt dan?

Nee Peppie, we raken jou nooit meer kwijt

Terug