Dagboek dinsdag 29 juli 2025

29-7-2025

Peppie deel 4

De promotie naar het grote hok

Sinds enkele dagen woont Peppie tussen de echte wedstrijdduiven in het “grote hok”. Hij vond zelf dat hij daar veel beter op zijn plaats was dan bij die wat trager ogende fondduifjes. “Tijd voor een stap hogerop,” leek hij te denken toen hij zonder aarzelen zijn nieuwe plekje opeiste.

De wedstrijdduiven van jaargang 2025 wisten de eerste dagen niet goed wat ze van hem moesten vinden. Ze keken hem met scheve kopjes aan, alsof ze wilden zeggen: “Wat is dat voor een raar ding?” Maar Peppie? Die trok zich daar helemaal niets van aan. Hij zag zichzelf al als een toekomstige Barcelona-crack, een duif die de zware vlucht van 1300 km moeiteloos aankan.

Vanaf de allereerste dag dat hij tussen de “grote jongens” zit, gaat hij fanatiek mee naar buiten voor de ochtendtraining. Hij vliegt keurig met de groep mee, maar… meestal is hij ook als eerste weer terug op het hok. Waarschijnlijk denkt Peppie dat je met wat minder inspanning net zo ver kunt komen. Het lijkt hem allemaal vanzelf te gaan, terwijl de anderen nog meters maken in de lucht.

De andere duiven begonnen hem al snel een beetje te plagen. “Peppie,” riepen ze, “je kunt nog niet eens van Maastricht thuiskomen! En jij denkt al aan Barcelona?” Maar Peppie wil daar niets van horen. Hij trekt zijn borst vooruit, slaat met zijn vleugels alsof hij de sterkste van allemaal is en roept terug: “Ik ben Peppie! Peppie the Great!”

De oudere jongen kijken elkaar dan maar eens aan en schudden meewarig hun kop. Ze weten van horen zeggen hoe zwaar een echte Barcelona-vlucht is en hoe lang de weg daarheen nog is. Maar Peppie laat zich niet ontmoedigen. Hij loopt parmantig over de tabakstelen op de vloer alsof hij nu al de kampioen van het hok is. Zelfs bij het voeren doet hij alsof alles hem toebehoort. Hij duikt als eerste in de voerschaal, pikt de pinda’s en hennep eruit en kijkt dan triomfantelijk om zich heen. De rest moppert wel, maar Peppie is overtuigd: hij hoort bij de grote jongens en niemand die hem daarvan afbrengt.

Vandaag had Peppie een heel belangrijk moment: zijn eerste fotoshoot. Niet omdat het moest, maar omdat hij het zelf had gevraagd. “Als ik straks Barcelona win,” verklaarde hij stellig, “dan willen de journalisten natuurlijk ook foto’s van mij als jongeling. En die moeten wel goed zijn.” Dus heb ik(Gert Jan) de camera maar gepakt en Peppie keurig op zijn favoriete zitplek gezet. Hij nam het allemaal uiterst serieus. Zijn borst vooruit, vleugels mooi tegen het lijf en zijn kop iets schuin – alsof hij precies wist hoe zijn beste kant in beeld moest komen. Het leverde een paar statieportretten op van een zwarte jongeling met een groot hoofd en die opvallend kromme snavel die hem zo uniek maakt.

Na afloop paradeerde hij nog een paar rondjes door het hok, zichtbaar tevreden over het resultaat. “Dit is pas het begin,” leek hij te denken. “Wacht maar tot mijn Barcelona-overwinning. Dan hangen mijn foto’s overal!” De anderen zuchtten diep. “Peppie, Peppie… je kunt nog niet eens van Maastricht thuiskomen,” fluisterden ze tegen elkaar. Maar Peppie? Die hoort dat niet eens meer. Hij is druk bezig met zijn eigen legende. Peppie the Great.

Wordt vervolgd

Terug